ساسی مانکن به جای شهید فهمیده!/ اجرای چراغ خاموش سند ۲۰۳۰ در مدارس

به گزارش پایگاه تحلیل و اطلاع رسانی آگاه فاطمه شیردل در یادداشتی خطاب به وزیر آموزش و پرورش در خصوص اتفاقات به وجود آمده در مدارس کشور و رقص دانش آموزان با آهنگ خواننده ای لس آنجلسی واکنش نشان داده است،  در این یادداشت آمده است:

بسمه تعالی..
(با خون و چنگ و دندان دشمن ز خانه راندیم
اما با مدیران "جنتلمن" در خانه اش کشاندیم)

«جان کلام در سند ۲۰۳۰ که فصل مهمی از آن به اموزش و پرورش اختصاص دارد ، این است که نظام اموزشی باید به گونه ای تنظیم شود که فلسفه ، سبک زندگی و مفهوم حیات بر اساس مبانی غربی به کودکان و نوجوانان آموزش داده شود.

غربی ها انتظار دارند معلمان متدین ما که علاقه مند به آینده کشور هستند در کلاس درس خود برای آنها " سرباز " و " رعیت " همان وحشی های کراوات زده ظاهرسازی شود که به راحتی آدم میکشند و به آدم کشی ها کمک میکنند»

این فقط بخشی از بیانات گهربار مقام معظم رهبری در  دیدار با فرهنگیان و معلمان بود.

جناب آقای بطحایی، وزیر محترم آموزش و پرورش، در روزهای اخیر چندین فیلم و کلیپ  از رقص دسته جمعی دانش آموزان مدارس گوناگون در حضور مسئولان مدرسه در فضای مجازی دست به دست می شد.آن هم با چه آهنگی..و از چه کسی؟
آهنگ جنتلمن از  ساسی مانکن معلوم الحال!!؟

هیچکس با شادی و نشاط در مدارس مشکلی ندارد اما شادی، نه ابتذال، نه آهنگی که شادی را در قِر کمر میداند. ما به این اصل معتقدیم اگر اتفاق بود فقط یک بار بود، اما فراگیرشدن آن در بسیاری از مدارس چه پسرانه و چه دخترانه نشان دهنده آن است که اتفاقی درکار نبود.

جناب آقای وزیر، نتیجه چنین تفکری چیزی جز انحطاط فرهنگی و فروپاشی نهاد خانواده نیست که هم اکنون در غرب شاهد آن هستیم!!

آیا بناست درس شهید فهمیده از کتب درسی حذف  و به جایش ترانه های ساسی مانکن آموزش داده شود؟؟  و ایا قرار بر این است که دانش آموزان شهروند جهانی یا به تعبیر رهبری عزیز سرباز دشمن شوند؟

با وجود چنین افرادی در دستگاه عریض و طویل اموزش و پرورش  که نام مقدس معلمی را به یدک می کشند بناست ما آرمان تمدن نوین غربی را تحقق ببخشیم یا تمدن اسلامی را؟

 رهبر معظم انقلاب اسلامی  از اجرای بی سروصدای سند۲۰۳۰ گفتند و ما امروز آن را با چشمان خود دیدیم،عجیب آن است همان هایی که مدام از وضع پریشان آموزش و مرورش سخن می رانند و مرثیه می خوانند برای عقب افتادگی های آموزشی کشور، همان ها مدرسه را به محلی برای تربیت افراد بی خیال و بی بندو بار تبدیل کرده اند.
 

از رتبه بالای علمی دانشگاه های ایران گله دارند و دانش اموز را رقاص بار می اورند، فناوری نوین را شعار می دهند و طفلان امروز را درگیر ابتذال های سرگرم کننده دنیای رنگارنگ امروز می کنند.

 برخورد با این گونه مدارس تنها قدم اولی است که باید برداشته شود. بی شک گام اساسی، بازنگری در نوع پذیرش افراد گوناگون به عنوان معلمان جامعه است.

پذیرش  بی حساب و کتاب دانشجویانی که هیچ معلوم نیست کدام بار از بارهای بر زمین مانده از دستگاه تعلیم و تربیت را بناست بردارند، نتیجه ای جز وضع امروز آموزش و پرورش ندارد.

والسلام
‌
عاطفه شیردل

دانشجو معلم دانشگاه پردیس کوثر فرهنگیان یاسوج

انتهای پیام/