ورزش حرفه ای عامل تشدید خشونت در سیستم ورزشی کشور/باب شدن فرهنگ برد محوری و فعالیت بر اساس اصل انتظار

به گزارش پایگاه تحلیل و اطلاع رسانی آگاه؛ متخصص روانشناسی ورزش کشور و فرهیخته کهگیلویه وبویراحمدی در گفتگو با شبکه سراسری ورزش به بررسی انواع  و سطوح مختلف خشونت در ورزش پرداخت.

دکتر رحمان اکبری در ویژه برنامه "ورزش و جامعه با موضوع پرخاشگری و خشونت در ورزش" تصریح کرد:  به دلیل اینکه وقت زیادی از جامعه ما یا صرف ورزش می شود یا صرف تماشای فعالیت های ورزشی، فرزندان ما ساعت ها پای تلویزیون نشسته و الگوی مورد نظر خود را در میادین ورزشی مشاهده می کنند و بعد از آن در کوچه و بازار ساعت ها در مورد قضاوت این شخصیت ها و فعالیت ها به قضاوت می نشینند.

این تحلیل گر مسائل ورزشی کشور  گفت: خشونت در ورزش و جامعه ما در حال تبدیل شدن به یک هنجار پذیرفته شده و دارد به عنوان یک فرهنگ جای خود را باز می کند.

اکبری افزود: درصد بالایی از جامعه ما یا ورزشکارند یا ورزش را تماشا و پیگیری می کنند ،در تلویزیون شاهد برگزاری یک فعالیت ورزشی هستیم، مشاهده می کنیم مربی یک تیم ورزشی با زبان بدن و نوع کوچ کردن خود می تواند زمینه خشونت را در زمین را ایجاد کند.

وی گفت: می بینیم تماشاگرمان در سکو ها فرایند رفتاری خود را دارند، مشاهده می شود ورزشکار ما رفتاری از خود بروز می دهد که حاکی از خشونت است.

این متخصص روانشانسی ورزش کشور ادامه داد: ما خشونت را یک رفتار کلامی یا غیر کلامی می بینیم که با هدف آسیب رساندن به دیگران یا حتی گاهی اشیاء صورت می گیرد.

اکبری تصریح کرد: وقتی تماشگر ما صندلی استادیوم را خرد می کند، وقتی تماشگر یا بازیکن ما از فحش استفاده می کند، نوعی خشونت است.

وی گفت: وقتی یونان و روم باستان  را مطالعه می کنیم مشاهده می شود که ورزشهای رایج آن دوران بازی های آئینی و مذهبی بود که سالها بین اقوام رایج بود یا تورنمت های زیادی که در اروپای قرون  وسطی و جدید با هدف تمرین و تفریح انجام می شود وحتی در بازی های بومی و  محلی فعالیت هایی رخ می داد که گاهی منجر به خونریزی و مرگ افراد می شد  ؛ فعالیت هایی که دقیقا حاکی ازخشونت بود.

اکبری ادامه داد: اما ورزش وارد گود شد تا با منشور اخلاقی و قواعد سازمان یافته و خاص خود این خشونت ها را تعدیل و تعطیل کند و بازی یک حالت قانونمند به خود بگیرد تا به ورزش تبدیل شود.

وی افزود: وقتی ورزش با قواعد و قوانین خاص شکل گرفت باید ورزشکار،مربی،تماشاگر و سایر ارکان ورزشی در راستای این منشور و قوانین سازمان یافته عمل کنند تا خشونت از بین رود، المپیک شکل گرفت تا این خشونت ها به حداقل برسد و این جریان ها را تمام کند.

این متخصص  و روانشانس ورزش گفت: ورزشهای جذاب و هیجانی زیادی در جامعه فعال هستند اما المپیک اجازه ورود به همه این رشته ها را به چرخه خود نمی دهد، چون معتقد است برخی رشته ها هم سلامت ورزشکار را به خطر می اندازند و هم جنبه الگویی منفی در جامعه دارند لذا به دلیل اینکه چنین بازی هایی امنیت ندارد و سلامت بازیکن را به خطر می اندازد به عنوان ورزش نمی پذیرند و به آنها اعلام می شود شرط ورود به المپیک اصلاح رفتارها و فعالیت های خشونت بار منطبق با قواعد و قوانین المپیک است.

اکبری تصریح کرد: وقتی انواع خشونت را بررسی می کنیم،یک دسته از خشونت ها خشونتِ نوع یک است، مانند تکل ورزش کار در زمین بازی و سد کردن مقابل سایر بازیکن ها ؛این رفتارها از نظر روانشانسی ورزش یک نوع خشونت محسوب می شوند اما از نظر ورزش حرفه ای جزو ورزش است در صورتی که منجر به آسیب رساندن به طرف مقابل می شود و از نظر افراد جامعه هم خشونت است به این نوع از خشونت ها خشونت بدنی می گویند .

وی افزود:خشونت نوع دوم تجاوز به قوانین است به عنوان نمونه می بینیم گاهی در فوتبال یا بسکتبال ورزشکار حین بازی با آرنج به طرف مقابل ضربه می زند یا حین بازی هاکی روی یخ شاهد بودیم بازیکن ها با مشت به همدیگر می زنند، به این خشونت ها خشونت مغزی می گویند، شاید از نظر قوانین ورزشی جزو رقابت محسوب شود اما در واقع خشونت به حساب می آید.

این روانشناس ورزش خاطرنشان کرد: نوع سوم خشونت هایی است که بازیکن،مربی،تماشاگر و سایر دست اندرکاران ورزش ما که ممنون می شوم  اگر اصطلاح "سیستم ورزش" را در جامعه برای آن نهادینه کنید،از هنجارهای پذیرفته شده عدول می کنند که در اصلاح روانشانسی به آن خشونت شبه جنایی می گویند ؛برای نمونه وقتی ورزشکار در بازی فوتبال توپ را با دست می زند به آن شبه جنایی می گوییم، انجام این کار هنجار و قوانین ورزش را زیرسوال برده و سلامت ورزشکار را هم به خطر می اندازد و محکوم است.

اکبری ادامه داد:نوع چهارم خشونت جنایی است که در آن قوانین ورزش نقض می شود .

وی با بیان اینکه خشونت سطح بندی است،گفت: بخشی مربوط به ورزشکار و رقابت است و مربی ورزشکار که خشونت سطح اول است، خشونت و پرخاشگری که تماشاچی ها و طرفدران تیم علیه ورزشکاران انجام می دهند سطح دوم  و سطح سوم اینکه وقتی بازی تمام می شود تماشاگران آسیب هایی به اموال عمومی یا دارایی های یک باشگاه وارد می کنند.

اکبری افزود:همه این موارد خشونت محسوب می شود اما می بینیم یک دسته عوامل  دست به دست هم می دهند و خشونت در ورزش را تشدید می کنند که نمونه آن پدیده ای به نام ورزش حرفه ای است.

وی گفت: در ورزش حرفه ای به عنوان مثال با توجه به اینکه رشته تخصصی بنده کاراته است، وقتی ورزشکار بخواهد در این رشته حرفه ای شود تنها برای رسیدن به هدف تلاش می شود و فقط برای ورزشکار برد مهم است، در ورزش حرفه ای متاسفانه فرهنگی به نام برد محوری رایج شد ؛وقتی چنین فرهنگی رایج شود، بنده به ورزشکارم می گویم باید در هر شرایطی ببری، در این حالت منشورهایی که منجر به پیشگیری از خشونت می شود زیر سوال رفته و نادیده گرفته می شود .

این کارشناس و تحلیل گر ورزشی کشور در پاسخ به این سوال برنامه که "چرا در کشور ما از ورزش حرفه ای تنها بعد به هر شکل رفتار کردن برای رسیدن به هدف را آموختیم؟،گفت:ما ورزش حرفه ای و ورزشکار حرفه ای به ندرت داریم ؛به زعم و نظر شخصی بنده زمان ورزش حرفه ای در کشور ما زمانی وجهه مورد نظر و منطبق با ورزش حرفه ای دنیا را پیدا می کند که تمام گزینه های بسته ورزش حرفه را بپذیریم.

اکبری تصریح کرد: ورزش ما بر اساس اصل انتظار است، ما به مربی نمی گوییم شما زیر ساخت ها را فراهم کن و با توانمندی های خود تلاش کن تا تیم را به یک نقطه مد نظر نزدیک کنی بلکه به عنوان نمونه به او می گوییم که این تیم از سقوط به دسته پایین تر نجات بده یا باید کاری کنی که این تیم ببرد، مربی ما وقتی با این اندیشه وارد زمین می شود قطعا زیرساخت ها را در نظر نمی گیرد .

انتهای پیام/