محرم یعنی عشق

محرم اولین و یکی از چهار ماه قمری ست که حتی زمان جاهلیت هم حرمت داشته و و هیچ قبیله ای در آن جنگ و خونریزی نمی کرده است. محرم ماه مظلومیت اسلام و خاندان رسول خداست. سال ۶۱ هجری بود؛ امام حسین ع به همراه اهل بیت و یارانش عازم کوفه بودند تا به کمک مردم آن شهر، جهت احیای دین جدش و اجرای امر به معروف و نهی از منکر، علیه حکومت فاسد یزید قیام کنند اما ماموران راه را بر کاروان آنان بستند و صحرای گرم کربلا آخرین منزلگاه شان شد.

سرانجام روز نبرد فرا رسید؛ یاران امام یکایک قهرمانانه جنگیدند و شهید شدند و اباعبدالله ع نیز پس از برداشتن زخم های فراوان، ناجوانمردانه به شهادت رسیدند.

بعد از این ماجرا، حضرت زینب س با خطبه های آتشین خود، پایه های کاخ یزید را به لرزه انداخت و او و دستگاه خلافتش را رسوا کرد. حالا قرن هاست که خون انسان های آزاده از داغ شهادت مظلومانه ی امام حسین ع و  اصحاب باوایش و مصیبتی که براسیران کربلا رفت، می جوشد. محرم می آید و بر سینه ی کوچه ها و خیابان ها پارچه های سیاه زده می شود، کوچک و بزرگ لباس سیاه بر تن کرده و مساجد و تکیه ها لبریز از جمعیت می گردد؛ بعضی از کودکان و نوجوانان هم در این مجالس به عزاداران چای می دهند.

اوج محرم، ظهر عاشوراست؛ دسته های عزادار با پرچم ها و علم های شان در خیابان ها راه می افتند. سوگواران سید الشهدا، با سینه زنی و زنجیر زنی پر شور خود، حال و هوای عجیبی به شهر می دهند و ما را به یاد کسانی می اندازند که با آن که تشنگی تمام قامتشان را می سوزاند ولی دست از حق نکشیدند و دفاع از آن را به آسایش در این دنیا ترجیح دادند.

آری زیر بار ذلت ستمگران نرفتن و پایداری و استقامت در راه خدا و ایثار خویشتن در این راه، درس بزرگ قیام سالار شهیدان است و عاشورا نوری ست که هرگز خاموش نمی شود